Νεοχώρι: το μικρό δασκαλοχώρι...
Ο πολιτισμός, η δίψα για μάθηση, η παιδεία και η κουλτούρα των Νεοχωριτών φαίνεται από το γεγονός ότι ανέκαθεν το χωριό μας, “έβγαζε” εκπαιδευτικούς.
Η σύνδεση των συχωριανών μας με την Πόλη, καθώς αρκετοί είχαν φύγει για καλύτερη τύχη, έδωσε το κίνητρο για υψηλές ιδέες.
Παλαιότερα στο χωριό λειτουργούσε σχολείο με αρκετούς μαθητές και δασκάλους, τόσο Νεοχωρίτες, όσο και ξένους, που εκτός από μάθηση, στόχο είχαν τη διαπαιδαγώγηση των μαθητών. Γίνονταν εκδηλώσεις, γιορτές, χοροί, θεατρικές παραστάσεις, παιχνίδια, όπως τα διηγείται η γιαγιά μου, η οποία φοίτησε στο σχολείο. Ακόμη στεγαζόταν το κοινοτικό γραφείο με το τηλέφωνο, ενώ υπήρχε και δωμάτιο, όπου φιλοξενούταν ο δάσκαλος, αν δεν είχε οικογένεια μαζί του.
Στη θέση του τότε σχολείου, σήμερα βρίσκεται το γήπεδο του μπάσκετ. Αν και καλό θα ήταν να υπήρχε ένα τέτοιο κόσμημα για το χωριό μας.....
Το παράδειγμα πολλών εκπαιδευτικών και ανθρώπων των γραμμάτων, όπως ο Χαρίλαος Μηχιώτης, ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Πολύκαρπος Κοτσίκης, ο Χρήστος Δημητρέλης και πολλοί άλλοι, ακολουθήσαμε οι σημερινοί.
Κάνοντας μια προσπάθεια καταμέτρησης των εν ζωή εκπαιδευτικών, Νεοχωριτών και μη, είμαστε περίπου 30!
Σε αυτή τη δύσκολη -οικονομικά και κυρίως κοινωνικά- καθημερινότητά μας, στο μικρό χωριό μας το επάγγελμα που υπερτερεί είναι αυτό του εκπαιδευτικού. Βέβαια για να μην αφήσουμε παραπονεμένες και τις άλλες ειδικότητες, υπάρχουν αρκετοί γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί κα.
Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ένας εκπαιδευτικός σήμερα, συνεχίζουμε να ασκούμε ένα “λειτούργημα” με συνέπεια (κι ελπίζω με αγάπη!) προς τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα....
Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η άτυπη παράδοση του χωριού μας και στις επόμενες γενιές...
Χάιλα Μερσίνη
Ο πολιτισμός, η δίψα για μάθηση, η παιδεία και η κουλτούρα των Νεοχωριτών φαίνεται από το γεγονός ότι ανέκαθεν το χωριό μας, “έβγαζε” εκπαιδευτικούς.
Η σύνδεση των συχωριανών μας με την Πόλη, καθώς αρκετοί είχαν φύγει για καλύτερη τύχη, έδωσε το κίνητρο για υψηλές ιδέες.
Παλαιότερα στο χωριό λειτουργούσε σχολείο με αρκετούς μαθητές και δασκάλους, τόσο Νεοχωρίτες, όσο και ξένους, που εκτός από μάθηση, στόχο είχαν τη διαπαιδαγώγηση των μαθητών. Γίνονταν εκδηλώσεις, γιορτές, χοροί, θεατρικές παραστάσεις, παιχνίδια, όπως τα διηγείται η γιαγιά μου, η οποία φοίτησε στο σχολείο. Ακόμη στεγαζόταν το κοινοτικό γραφείο με το τηλέφωνο, ενώ υπήρχε και δωμάτιο, όπου φιλοξενούταν ο δάσκαλος, αν δεν είχε οικογένεια μαζί του.
Στη θέση του τότε σχολείου, σήμερα βρίσκεται το γήπεδο του μπάσκετ. Αν και καλό θα ήταν να υπήρχε ένα τέτοιο κόσμημα για το χωριό μας.....
Το παράδειγμα πολλών εκπαιδευτικών και ανθρώπων των γραμμάτων, όπως ο Χαρίλαος Μηχιώτης, ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Πολύκαρπος Κοτσίκης, ο Χρήστος Δημητρέλης και πολλοί άλλοι, ακολουθήσαμε οι σημερινοί.
Κάνοντας μια προσπάθεια καταμέτρησης των εν ζωή εκπαιδευτικών, Νεοχωριτών και μη, είμαστε περίπου 30!
Σε αυτή τη δύσκολη -οικονομικά και κυρίως κοινωνικά- καθημερινότητά μας, στο μικρό χωριό μας το επάγγελμα που υπερτερεί είναι αυτό του εκπαιδευτικού. Βέβαια για να μην αφήσουμε παραπονεμένες και τις άλλες ειδικότητες, υπάρχουν αρκετοί γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί κα.
Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ένας εκπαιδευτικός σήμερα, συνεχίζουμε να ασκούμε ένα “λειτούργημα” με συνέπεια (κι ελπίζω με αγάπη!) προς τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα....
Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η άτυπη παράδοση του χωριού μας και στις επόμενες γενιές...
Χάιλα Μερσίνη