Ιστορική αναδρομή Περιοχής Δ.Ε. Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού Η περιοχή της Δ.Ε.Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού κατοικήθηκε από πολλούς και ποικιλώνυμους λαούς από τα πανάρχαια χρόνια. Πελασγοί ονομάζονται οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Στερεάς Ελλάδας, της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Αυτούς αναγνωρίζει ως προπατορές του κι ο Τυμφρήστιος - Φθιώτης ήρωας Αχιλλέας. Πριν από το 2000 π.X. στην κοιλάδα του Σπερχειού κατοικούσαν οι Δρύοπες. Κατόπιν ήρθαν οι Αθαμάνες και οι Ίωνες και αργότερα οι Αρκάδες ή Αρκτάνες και οι Αιολείς. Εκτός από αυτούς, που μερικοί ήταν περαστικοί, η περιοχή της Φθιώτιδας ήταν κοιτίδα των Αχαιών. Κατά το 1300-1200 π.χ. κατέβηκαν στην περιοχή οι Μακεδνοί (Μακεδόνες) που, επειδή εγκαταστάθηκαν μόνιμα αρχικά στη Δωρίδα, πήραν από τότε και διατήρησαν το όνομα Δωριείς. Ανήσυχος και κατακτητικός λαός οι Αχαιοί αναζητούσαν νέους τόπους και έφτασαν στα νησιά του Αιγαίου και μακρύτερα. Τότε εμφανίζονται οι Μυρμιδόνες, οδηγημένοι στη Φθία από τον Πηλέα, γιό του βασιλιά της Αίγινας, που έφυγε από την πατρική του γη επειδή σκότωσε τον αδερφό του. Ύστερα από περιπέτειες, ο Πηλέας κατορθώνει να επιβληθεί στην περιοχή, που φτάνει ως τη Θεσσαλία και τη Μαγνησία. Ο Δίας, ο πρώτος των Θεών, έδωσε στον Πηλέα γυναίκα τη νεράιδα της θάλασσας, την όμορφη Θέτιδα κι από το γάμο γεννιέται (σύμφωνα με τον Όμηρο) ο θεόμορφος, ο λεοντόκαρδος, αλλά κι άσπλαχνος, ο γοργοπόδαρος Αχιλλέας. Οι νεότεροι συγγραφείς, ο Δ. Αινιάν κι ο Ι. Βορτσέλας πίστευαν ότι η έδρα του κράτους του Πηλέα βρισκόταν στις πηγές του Σπερχειού, κάτω από τον Τυμφρηστό, συγκεκριμένα στον τόπο του Μαυρίλου, σύμφωνα και με όσα μαρτυρεί ο Όμηρος. Μετά τον Τρωικό πόλεμο εγκαταστάθηκαν στη Φθιώτιδα οι Αινιάνες, φθάνοντας ως τις πλαγιές του Τυμφρηστού. Εδώ όμως συνάντησαν τους Αιτωλούς και τους Δόλοπες , που εξορμούσαν από τα δυτικά του Τυμφρηστού, τη σημερινή Ευρυτανία, τόπο άγονο και φτωχό και κατέβαιναν στον εύφορο κάμπο της Φθιώτιδας για να αρπάξουν τρόφιμα. Οι αγώνες μεταξύ Αινιάνων και Αιτωλών κράτησαν πολλά χρόνια. Μ' αυτούς τους ανταγωνισμούς είναι συνδεμένα τα κάστρα στο Παλιόκαστρο και στο Δίκαστρο, όπου το 1952 (με τη διάνοιξη του δρόμου Άγιος Γεώργιος-Δίκαστρο) βρέθηκαν ερείπια θεμελίων των κάστρων και δείγματα των παλαιότερων οικισμών. Τελικά κυριάρχησαν οι Αιτωλοί, που κράτησαν με τους απογόνους τους και την περιοχή του Τυμφρηστού και των πηγών του Σπερχειού. Μέσα στους αιώνες και στις περιπέτειες του τόπου δεν μπορεί να λογαριάσουμε ακριβώς ποιά είναι η καταγωγή των σημερινών κατοίκων, βέβαιο είναι ότι ήρθαν εδώ και κατοίκησαν άνθρωποι από τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τον Φθιωτικό κάμπο κι από αλλού. Οι πιο πολλοί ήταν κτηνοτρόφοι, σκηνίτες αρχικά, Σαρακατσάνοι ή Βλάχοι, που κατέκλυσαν τον τόπο κατά το 1200 μ.Χ. Πριν από τους Τούρκους πέρασαν από τούτα τα χώματα λογής -λογής εχθροί κατακτητές: Γαλάτες, Σλάβοι, Βούλγαροι, Βενετσάνοι, Φράγκοι, Κατελάνοι κι Αρβανίτες, που κατατυράννησαν τους κατοίκους μα δεν κατόρθωσαν να τους κάμουν να αλλαξοπιστήσουν. Οι Τυμφρήστιοι έμειναν Έλληνες κι ορθόδοξοι χριστιανοί, με καθαρή ελληνική γλώσσα κι ελληνικά ήθη και έθιμα, αφού αφομοίωσαν κι όλους εκείνους που κατοίκησαν μαζί στα χωριά τους. Μοναδικά σημάδια, απομεινάρια αυτών των σκληρών περιπετειών που πέρασαν οι κάτοικοι τούτου του γεωγραφικού χώρου, είναι κάποιες ιδιωματικές ξενόφερτες λέξεις και μερικά τοπωνύμια. Το 1470 η περιοχή υποτάσσεται στον Τουρκικό ζυγό, όχι όμως αναίμακτα. Δόθηκαν πολλές και ιστορικές μάχες στην περιοχή σ' όλη την διάρκεια του αγώνα. Κατά τη Τουρκοκρατία οι τοποθεσίες στα ορεινά χωριά του Δήμου, Μαυρίλο-Νεοχώρι-Μερκάδα, έπαιξαν σπουδαίο στρατηγικό ρόλο γιατί διασυνδέουν τις περιοχές Αιτωλοακαρνανία-Ευρυτανία-Φθιώτιδα-Θεσσαλία. Στρατηγική θέση κατείχαν και τα Διπόταμα στον Άγιο Γεώργιο όπου τον Δεκέμβριο του 1821 αντιστάθηκαν οι Κοντογιανναίοι και οι οπλαρχηγοί της Ευρυτανίας στα στρατεύματα του Κεχαγιά του Δράμαλη, τον Αύγουστο του 1823 πρόβαλαν αντίσταση οι Κοντογιανναίοι στον στρατό του Δράμαλη και στις 14 Σεπτεμβρίου του 1824 ο οπλαρχηγός Ιωάννης Φραγγίστας πολιόρκησε τους Τούρκους του Μαυρίλου. Την περίοδο αυτή, οι ορεινοί οικισμοί με κορυφαίο το Μαυρίλο σημείωσαν αξιόλογη ανάπτυξη και οικονομική άνθιση. Αδιάψευστοι μάρτυρες της οικονομικής ευμάρειας είναι οι μεγάλες περιουσίες των αρχόντων και οι Πύργοι τους καθώς και ο ναός του Αγίου Δημητρίου -κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο σήμερα. Η μεγάλη φήμη του Μαυρίλου οφείλεται σε μια σημαντική βιοτεχνική δραστηριότητα, την παρασκευή μπαρούτης σε υδροκίνητους μπαρουτόμυλους για τουλάχιστον 200 χρόνια. Μαζί με τις επαναστατικές αναστατώσεις, τα χωριά του Δήμου υπέφεραν κι από τους ληστές, ντόπιους και Τούρκους. Η ληστεία υποχώρησε αισθητά το 1928 αλλά κόπηκε μόλις άρχισε η Εθνική Αντίσταση (1941-1944) και η απελευθερωτική δράση του ΕΛΑΣ. Στα χρόνια της φασιστικής κατοχής τα χωριά δεν γνώρισαν σκλαβιά, γιατί είχαν το προνόμιο να βρίσκονται στην ελεύθερη Ελλάδα. Λίγες φορές έκαναν επιδρομές στα χωριά οι Ιταλοί και οι Γερμανοί. Στις 5 Νοεμβρίου του 1943 έγινε η πρώτη επιδρομή στον Άγιο Γεώργιο και η δεύτερη έγινε στις 6 Αυγούστου του 1944.